het eiland Sant'Antíoco

Dinsdag 15 mei 2012
Vetrek naar Sant’Antioco waar markt zou zijn en waar een kerk is met daaronder catacomben. Was maar 12 KM – het is dan ook maar een heel klein eiland. Ik naar de kerk, helemaal boven in het oude dorp (natuurlijk). De catacomben in, en uitleg gekregen van een man die daar aan het werk was. Er zijn nog minstens drie verdiepingen onder de bovenste laag, waarin men nog aan het opgraven is. In het te bezichtigen deel liggen nog een paar skeletten in de graven en er zijn wat ‘woonkamers’ uitgehouwen in de rotsen. De catacomben lopen door tot aan de zee die toch ca 1,5 KM verwijderd is van de kerk. Aan de haven geluncht en om 14u00 al op de camperplaats aan zee in Buggerru (spreek uit Boetsjèrroe). De plek is mooi maar een beetje smoezelig. De berg boven het strand en de camperplaats is gedeeltelijk ingezakt of afgegraven en er staan nog de oude zilverwasserijen, die naar verluidt, worden gerestaureerd, evenals het oude hospitaal (denk ik). De zee golft behoorlijk en het strand is wat vervuild. Je moet je er even over heen zetten en dan is de zonsondergang wel heel mooi in deze baai.
Woensdag 16 mei 2012, wandelend naar boven naar de Galleria Henry, de oude Planu Sartu-mijn waar een Fransman genaamd Henry de ...je ne sais quoi… de opgravingen leidde. De mannen werkten in de open mijn en de vrouwen moesten de brokken fijn hakken en er de waardevolle stukjes uithalen (m.n. calamine=zink, lood en zilver), de kinderen moesten die dan in zakken verpakken. Het was erg ongezond werk en de vrouwen ‘mochten’ dan ook niet zwanger zijn. Vaak werd abortus gepleegd maar soms verborgen ze ook de zwangerschap. De eerste baas was wel ‘goed’ voor vrouwen en kinderen, maar hij werd vervangen door een man die vond dat vrouwen harder moesten werken dan mannen. De toestand werd onhoudbaar en zo ontstond de eerste staking in Italie op 4 september 1904. Grote steden, zoals bv Milaan en Turijn verklaarden zich solidair met de stakers. Drie stakers in Buggerru werden doodgeschoten als voorbeeld om de stakers te dwingen te stoppen met staken (daarvoor is een monument gebouwd in het dorp dat een beetje lijkt op de mummies van Pompeï). Een vierde stierf later in het ziekenhuis. Doordat bv. Milaan en Turijn zich solidair verklaarden met de stakers , viel zelfs de regering en is dit feit dus historisch vastgelegd. Na de uitgebreide uitleg door de gids gingen we in de mijntrein: ca 943 meter door de bergen. Daar was het eindpunt omdat daar 20 jaar geleden een enorm rotsblok op/voor de mijngang was gevallen zodat de mijn niet meer bereikbaar is. Aan de andere kant van de berg was destijds een dorp met 3000 mensen die grotendeels in de mijnen werkten. (De kust hier heet ook de costiera delle mine) . De wandeling terug ging langs de klippen en door de zware storm was het een spectaculair gezicht. Zelfs de gids maakte foto’s, zo uniek was het. Beneden gingen we lunchen bij ristorante La Privilegiata; op z’n Italiaans natuurlijk: vooraf weer een schaal gegrilde paprika, courgette en aubergine, olijven, worst, kaas, brood, toen mallareddus met stukjes varkensworstjes, toen worstjes en coteletten geserveerd op mirto-takken op kurken schalen, met patat en ijsbergsla met tomaten en toen nog een dessert: een bladerdeegding gevuld met bitterzure ricotta-citroencreme en overgoten met honing. Vervolgens sterke koffie met donkerrode mirto, de likeur van de mirtobessen. Foto gemaakt van een mirto takje in de likeur (volgt tzt). Na 3 uur stonden we van top tot teen gevuld weer buiten; dat is nog eens lekker lunchen! Helaas was de wind nog steeds hard en vrij fris, zodat het (mede door die volle buik) niet aan te raden was om te gaan zwemmen in zee; helaas! Ik ben de pier opgelopen tot ik onder een enorme golf kwam. Gelukkig was ik al opgedroogd door zon en harde wind voordat ik de pier weer af was. Om 00u30 ging de wind liggen zodat de camper niet meer schudde en ik eindelijk weer kon slapen.
Donderdag 17 mei: naar het museum waar veel van het oude mijndorpje te zien is, vooral op foto’s. Er staan natuurlijk ook veel mijnattributen. Het dorp had oa al een hospitaal en een theater, danszalen en een bioscoop waardoor het ook wel ‘Klein Parijs” werd genoemd. Misschien was die naam ook wel ontstaan omdat er in de weekends meisjes van plezier werden ‘gehaald’. Het dorp was bevolkt door mensen uit heel Italië en overal hangen foto’s van ‘gemengde families’, goed voor de soort. Met Yann het dorp helemaal verkend en in de warme zon een lekkere capu gedronken op het terras van het restaurant voor slechts EUR 1. Terug op de camperplaats de camper lekker afgesopt omdat de ramen ondoorzichtig waren geworden van de enorme zilte waterdampwolk die al 2 dagen lang over ons neerdaalde. Toen de zee in, in de enorme golven, samen met een tiental surfers. Ik werd flink op de keien gesmakt die de zee daar had neergegooid: woww! De zee was ’s nachts bijna bij de parkeerplaats gekomen terwijl het strand eergister nog minstens 50 meter was tot aan het water.